Uwikłanie - Zygmunt Miłoszewski

Przyznam, że długo zwlekłam z lekturą „Uwikłania”. Słyszałam o niej same pozytywne opinie, mnóstwo pochlebnych recenzji, i jeszcze więcej zachwytów. Nie minęła chwila i dowiedziałam się, że Zygmunt Miłoszewski nagrodzony został Paszportem Polityki.  Pielęgnowałam w sobie przekonanie, iż będzie to wybitny kryminał. Czekał na swoją kolej. Obrastał legendą. W tym czasie męczyłam – tak, to dobre słowo tutaj – inne lektury. Gdy już przerosło mnie czytanie miałkich i/lub przeciętnych tytułów, postanowiłam bliżej zapoznać się z prokuratorem Szackim. W końcu tak długo na to czekałam.

Akcja powieści rozgrywa się w Warszawie. W centrum stolicy zostaje popełnione przestępstwo. Dokładniej – morderstwo. Przestępca użył nietypowego narzędzia. Ofiarą jest uczestnik niekonwencjonalnej terapii grupowej tzw. ustawienia hellingerowskiego. Brzmi skomplikowanie, prawda?  Sprawa trafia na biurko prokuratora Teodora Szackiego. Ten z miejsca zakłada dwie wersje robocze. Albo mordercą jest ktoś z czworga pozostałych osób uczestniczących w terapii, albo to przypadkowe zabójstwo podczas włamania. Prokurator od samego początku trzyma się jednak tej pierwszej wersji. Rozpoczyna się mozolne śledztwo, w którym pełno jest ślepych uliczek, intryg i kłamstw. Na światło dzienne wychodzą samobójstwa, przekręty, morderstwa, brudy działalności SB.

Prokurator nie może narzekać na nudę w pracy. W życiu osobistym również pojawiają się nowości, a raczej jedna. Młoda i atrakcyjna dziennikarka. Pan prokurator, głowa rodziny, mąż i kochający ojciec od tej pory będzie miotał się między namiętnością, wyrzutami sumienia, pożądaniem i poczuciem obowiązku. 

Ok, polubiłam postać Szackiego, jednak nie wywarł na mnie jakiegoś ogromnego wrażenia. Zupełnie nie rozumiem, po co wdaje się w romans. Jakoś ta historia w ogóle mi nie leży, a stanowi jeden z przewodnich motywów. Nie mniej jednak kreacja prokuratora to pierwszy plusik, jaki przyznaję Miłoszewskiemu. Drugi jest za genezę zbrodni i próbę opisania machlojek jakich dopuszczali sie funkcjonariusze SB, UB i inni agenci. Kolejny za motyw terapii – ustawienie hellingerowskie. Pierwszy raz o nim usłyszałam. Coś niewiarygodnego. 

„Uwikłanie” czyta się szybko i z zainteresowaniem. Niekiedy zdarzają się akapity „o niczym”, ale to raczej nie przeszkadza. Tak jak wspomniałam, dla mnie wątek romansu mógłby być zastąpiony czymś innym. Generalnie kryminał mnie nie porwał, przy czytaniu nie miałam motyli w brzuchu, ani wypieków na twarzy nie mniej jednak to porządna lektura, ale nie wybitna. Daję 4 paluchy.